Herbivor veya “Otçul” olarak adlandırılan hayvanlarda sindirim sistemi, tahıl değil esas olarak selüloz sindirimini sağlayacak biçimde yapılanmıştır: Örneğin, inekler gerektiğinde saman, hatta kağıt yiyerek yaşamlarını idame ettirebilir. Kağıt yediği için haber olan sığırları duymuşsunuzdur ancak saman esasında kağıda oranla daha zor sindirilebilen bir besindir. Samanın sindirilmesindeki zorluk selüloz kristallerini yapıştırıp bütünlük kazandıran lignin ve pektin gibi maddelerden kaynaklanmaktadır.
Selüloz, lignin ve pektin bitkisel polisakkaritler olarak bilinirler. Her üçünün de sindirimi sindirim enzimlerinin varlığı ile mümkündür ancak selülozu sindiren selülaz enzimi doğada sadece bir hücreli canlılar (mikroorganizmalar) tarafından üretilmektedir. Ot yiyerek beslenen hayvanların tamamında selüloz sindiren bir hücreliler ile simbiyotik birliktelikler oluşur.
Lignin ise hayvanlar tarafından sindirilemez.
Sığırlar için “tahıl yiyen” tabiri de bütünüyle uygun bir yakıştırma değildir. Yalnızca tahıldan oluşan besi sığırlarda gaz ve şişkinlik meydana getirir. Halk tabiri ile hayvanları çatlatabilir.
Sanılanın aksine otçullar örneğin insan sindirimi ile neredeyse kesin sınırlar ile ayrılır. Bu itibarla, insan
ve ineğin aynı konu içerisinde tartışılması doğru değildir.
İnsanlar selülozu sindiremezler. Selüloz, insan için lif olarak anlamlıdır ancak yaşamsal değeri yoktur.
İnsan için sadece destekleyici bir besin öğesi olan selüloz, otçullar için yaşamsaldır.
Yavuz Yılmaz
Yorumlar
Yorum Gönder